تا بیندیشم

در یوتیوب یه فیلم از Brian Cox دیدم که توضیح می داد چی شده از یه باند راک رسیده به فیزیک و الان در سرن کار می کنه! فکر می کنین علتش چی بوده؟بله نجوم! علاقه ی دوران کودکی! 

من به قدرت جادویی نجوم ایمان دارم. به تمام زیبایی و شگفتی ش. 

آسمان برای من فقط یک گنبد و چند ستاره نیست. گذر زمان است. اندیشه های کودکی ام میان صورت فلکی ها جامانده. مسیر آینده ام از میان ستاره ها می گذرد. من از روزی که ذهنم از عظمت آسمان خالی شود می ترسم از اینکه شاید یک روز بی تفاوت به آسمان نگاه کنم می ترسم از اینکه ذهنم از سوال خالی شود از اینکه سوال هایم بی جواب بماند و از اندوه دوران کودکی ام و تصور مبهمی که از بزرگ شدن داشتم از اینکه تبدیل به آدم بزرگ نوشته های کودکی بشوم می ترسم از اینکه زمینی بشوم و خیالم روی زمین بماند و فکر کند دنیای تازه ای برای فهمیدن نمانده و بیفتد درون یکی از این چرخه های روزمره. خدا مرا به زمین فرستاده تا بیندیشم. من به فیزیک به نجوم به ریاضی افتخار می کنم اگر قرار است ذهنم را پر از کنجکاوی بکنند و دستم را بگیرند ببرند میان ستاره ها، سرک بکشیم به عمق یک سیاهچاله و تماشای رقص سیاره ها و از آنجا تا ابتدای جهان سر بخوریم و محو شویم در این همه عظمت. 

چقدر این نوشته را دوست دارم:

Consider again that dot. That's here. That's home. That's us. On it everyone you love, everyone you know, everyone you ever heard of, every human being who ever was, lived out their lives. The aggregate of our joy and suffering, thousands of confident religions, ideologies, and economic doctrines, every hunter and forager, every hero and coward, every creator and destroyer of civilization, every king and peasant, every young couple in love, every mother and father, hopeful child, inventor and explorer, every teacher of morals, every corrupt politician, every "superstar", every "supreme leader", every saint and sinner in the history of our species lived there - on a mote of dust suspended in a sunbeam.

It has been said that astronomy is a humbling and character-building experience. There is perhaps no better demonstration of the folly of human conceits than this distant image of our tiny world. To me, it underscores our responsibility to deal more kindly with one another, and to preserve and cherish the pale blue dot, the only home we've ever known.