کارهای آدم ها قابل درک نیست برایم گاهی اوقات. دبستان که بودم درسی داشتیم از گزارش دانش آموزانی که به گردشی رفته بودند و به همه ی یاد آوری می کرد ” ما یک زمین بیشتر نداریم”

حالا هر کسی را ببینی برای خودش مشکلاتی را دارد ، بزرگ یا کوچک اما در فهرست کم تر کسی این را می بینی که ما یک زمین بیش تر نداریم. یک زمین بیش تر نداریم و نگران نمی شویم برای خرابی هایی که در آن به وجود امده و این عجیب است.

خب بعضی ها که سعی می کنند مشکلات خود را حل کنند این یکی را هم اضافه کنند به نگرانی هایشان. چه می شود مگر؟

بعد نگرانی + یک می شود و شاید آن زمان وقتی برای فکر کردن به خانه مان داشته باشیم و شاید فکر کنیم که چی می توانیم بکنیم، شاید….

این همه بی خیالی آدم ها قابل تقدیر است واقعا خیلی جالب است تغییراتی در زندگی ها به وجود می آید اما کسی متوجه نمی شود. شاید هم می شوند و به روی خود نمی آورند، شاید…

و ما یک سقف هم بیش تر نداریم و ما یک آسمان داریم فقط. فکری برای آلودگی نوری هم باید کرد. چرا باید خود را از آسمان محروم کنیم؟

اصلا آدم ها خیلی فقیر هستند ، یک زمین بیشتر ندارند، یک سقف بیشتر ندارند…

شاید نگرانی ها + دو بشود، شاید…